Lucid
Emilie was naaister, haar man Julien was monitor in een beschutte werkplaats. Niets wees erop dat ze ooit een 17de-eeuwse kapel van het verval zouden redden. Alles veranderde in 1994, toen hun dochter Daisy op amper 31-jarige leeftijd stierf aan borstkanker. Het was de start van een decennialang vrijwilligersengagement.
Hoe begon jullie band met de kapel?
Mijn dochter was heel spiritueel. Op haar sterfbed was het Daisy's grootste wens om de Kapel van Steenbergen te laten heropleven, maar mijn man en ik waren daar eerst niet voor te vinden. Na enkele wandelingen in Meerdaalwoud werden we echter aangetrokken tot de kapel en beseften we dat we van de renovatie onze missie moesten maken. Het verval was al jaren voordien ingezet. Het water sijpelde binnen. De drie prachtige 17de-eeuwse schilderijen waren toen zelfs niet herkenbaar. Mijn man stelde voor om de kapel op zondag open te houden. Het klinkt misschien raar, maar in alles wat we deden voelden we dat Daisy ons op de één of andere manier stuurde.
Lucid
Wanneer ik hier kom, lijkt het of ik in een andere wereld stap. Hier hangt een sacrale rust.
Jullie hebben de kapel van de ondergang gered.
We richtten een vzw op en begonnen we op zondag glühwein en pannenkoeken te verkopen. We waren zo blij als een kind met de eerste 1000 BEF. De kapel werd ons leven. We verhuisden zelfs naar mijn ouderlijke woning om er dichterbij te zijn.
Onze dochter Daisy werkte als juriste bij CERA. Paul Tanghe, een lid van de directie, zorgde voor de nodige financiën. Er werd maar liefst 4,5 miljoen BEF vrijgemaakt. De gemeente Oud-Heverlee droeg 2 miljoen BEF bij en wij als vzw moesten 1 miljoen BEF op tafel leggen. Daar heb ik toch enkele nachten van wakker gelegen, maar dankzij talloze giften is ons dat ook gelukt. De hele restauratie sleepte nog drie jaar aan, maar uiteindelijk werd kapel in zijn oude glorie hersteld.
Intussen ben je hier nog steeds vrijwilliger.
De kapel is mijn tweede thuis geworden. Ik kom hier dagelijks. Er is altijd wel iets te doen of ik ben hier gewoon om wat te bidden en de mensen de kans te geven een kaarsje te branden.
Wanneer ik hier kom, lijkt het of ik in een andere wereld stap. Hier hangt een sacrale rust. Dagelijkse problemen glijden naar de achtergrond. Veel bezoekers vertellen mij dat ze hetzelfde ervaren. Mijn man is intussen overleden, maar toch voel ik mij nooit eenzaam. Mensen vertrouwen me hun verhaal toe. In deze kapel zijn wonderen gebeurd en dat gebeurt nog altijd, in stilte.
Hoe kijk je terug op al die jaren vrijwilligerswerk?
Met een dankbaar hart. Ondanks de vele beproevingen gaf het ons innerlijke vrede en vreugde om ons te kunnen inzetten voor God en de mensen. Door enkel te luisteren, hebben we velen kunnen helpen. Ik hoop oprecht dat nog vele jaren te mogen doen.
Leo Adriaenssens
Ook vrijwilliger worden?
Wil jij ook een verschil maken voor het onroerend erfgoed in Vlaanderen? Heb je een vraag over vrijwilligerswerk bij Herita? Onze community manager staat je met plezier te woord. Laat van je horen!