Carl Van Hees

Als student op de Rietveld academie zocht Van Hees een bijbaan en zo kon hij aan de slag bij iemand die een glasatelier ging opzetten. “Zij werkte met een machine die draadjes van glas trekt, ik had nog nooit zoiets gezien. Ik heb me opgesteld als spons en alles geabsorbeerd wat zij me kon leren.” Vreemd genoeg wil hij er lange tijd niets mee te maken hebben in zijn eigen carrière en als modemens focuste hij zich op de laatste creaties in de jachtige wereld van fashion. Van Hees: “Ik heb er altijd met een grote cirkel omheen gedraaid tot ik er niet meer omheen kon. Want het werken met glas is net als besmet raken met een virus, de glasvirus, het is mijn zeggingskracht, dit is mijn uitlaatklep. Glas zat gewoon altijd al in mijn profiel en ik heb met dit materiaal ruimte voor ademhaling. De vormentaal blijft hetzelfde: het komt binnen via je hersenen en verlaat je via je handen.”

Mysterie van Murano

Van Hees reist regelmatig af naar de glasfabrieken op het Venetiaanse eilandje Murano waar hij staven glas in bundels koopt. In de fabriek wordt over de samenstelling van kleur zeer geheimzinnig gedaan. Het is familiegeheim “Het glas wat daar vandaan komt, is heel zacht en smelt mooi in. Ik ga er heen om de kleuren in het echt te zien en het mysterie dat er omheen hangt, maakt de reis nog meer de moeite waard.”

Gehaktmolen

Terug in zijn atelier maalt Van Hees het glas met een gietijzer gehaktmolen tot grotere, kleinere korrels en glaspoeder om het vervolgens te fusen, met het glaspoeder wordt er uiteindelijk een meer keramisch effect verkregen . “Ik bewerk het glas zo dat het niet meer erop lijkt, maar een begeerlijke oppervlakte krijgt, die je wilt aanraken.”